ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษากับการเข้าร่วมกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษา ของนักศึกษาคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักศึกษา 2) การเข้าร่วมกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษา และ 3) การเข้าร่วมกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษา จำแนกตามระดับคะแนนเฉลี่ยสะสมของนักศึกษาคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ เป็นการวิจัยที่ใช้วิธีรวบรวมข้อมูลที่มีอยู่เดิม (Retrospective study) โดยเก็บข้อมูลผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักศึกษา ในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายหรือเทียบเท่าและในระดับปริญญาตรี และข้อมูลการเข้าร่วมกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษาของนักศึกษาที่เข้าศึกษาตั้งแต่ปีการศึกษา 2560 จนกระทั่งสำเร็จการศึกษาในปี 2563-2565 จำนวน 1,905 คน ใช้สถิติเชิงพรรณาในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ความถี่ ร้อยละ ค่าต่ำสุดและค่าสูงสุดของชุดข้อมูล ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์ของความแปรผัน ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักศึกษาคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ส่วนใหญ่อยู่ในระดับดีมาก และนักศึกษาส่วนใหญ่มีระดับคะแนนเฉลี่ยสะสมในระดับปริญญาตรีมากขึ้นจากระดับมัธยมศึกษาตอนปลายหรือเทียบเท่าก่อนเข้าศึกษาในคณะวิทยาการจัดการ 2) นักศึกษาส่วนใหญ่เข้าร่วมกิจกรรมประเภทกิจกรรมมหาวิทยาลัยในชั้นปีที่ 1 มากที่สุด และกิจกรรมประเภทเลือกเข้าร่วมตามความสนใจที่นักศึกษาเข้าร่วมมากที่สุด 3 อันดับแรก ได้แก่ (1) ด้านเสริมสร้างสติปัญญา ทักษะทางสังคม วิชาการและวิชาชีพ (2) ด้านเสริมสร้างความเป็นประชาธิปไตยและความภูมิใจในสถาบัน และ (3) ด้านเสริมสร้างและพัฒนาสุขภาพ และนันทนาการ ตามลำดับ 3) นักศึกษาที่มีผลการเรียนอยู่ในระดับสูงมีชั่วโมงการเข้าร่วมกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษาอยู่ในระดับสูงด้วย
Article Details
References
จุฬาลักษณ์ เทียนรุ่งรัศมี และธนณิชชญาณ์ ศรีสวัสดิ์. (2564). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนิสิต คณะการแพทย์แผนไทยอภัยภูเบศร มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 9(2), 343-354.
ปฐมาวดี ทองแก้ว, จารุวรรณ มณีศรี และอาทิตย์ อินทรสิทธิ์. (2567). การประเมินสมรรถนะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์หลังจากการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยการทําโครงการในรายวิชา 711-101 ประโยชน์เพื่อนมนุษย์: เปรียบเทียบระหว่างการใช้สถานการณ์จําลองเสมือนจริงกับสถานการณ์จริง. วารสารการศึกษาและนวัตกรรมการเรียนรู้, 4(2), 209-221.
รัฐ กันภัย. (2566). ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 25(1), 7-16.
สมโชค เพ็งลี. (2563). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการเข้าร่วมกิจกรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น (รายงานการวิเคราะห์ฉบับสมบูรณ์). ขอนแก่น: งานบริการการศึกษา คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สมพร รุ่งเรืองกลกิจ, เทวธิดา ขันคามโภชก์, ยศวีร์ อิ่มอโนทัย และโสภา อ่อนโอภาส. (2564). การเรียนรู้ผ่านประสบการณ์: พื้นที่ปลอดภัยในการเรียนรู้. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 12(1), 89-110.
สำนักการศึกษาและนวัตกรรมการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. (2558). ระเบียบมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ว่าด้วยการศึกษาชั้นปริญญาตรี พ.ศ. 2558. สืบค้นจาก https://reg.psu.ac.th/main/regulations.
สำเริง บุญเรืองรัตน์. (2555). สัมประสิทธิ์ของความแปรผัน. สารานุกรมศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 46(2555), 68-71.
สุภาภรณ์ เพ็งทอง. (2564). โครงสร้างกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อพัฒนานักศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. สงขลา: กองพัฒนานักศึกษาและศิษย์เก่าสัมพันธ์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สุวิมล สพฤกษ์ศรี และโชคชัย เตโช. (2559). การเรียนรู้ผ่านกิจกรรมจากห้องเรียนสู่โลกกว้าง: กรณีศึกษาโครงการเสริมสร้างทักษะภาษาอังกฤษสำหรับนักเรียน ณ ประเทศสิงคโปร์และมาเลเซีย. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 13(2), 76-88.
หทัยวรรณ เจียมกีรติกานนท์, กนก รุ่งกีรติกุล และรุ่งฤดี เลียวกิตติกุล. (2565). การจำคำศัพท์ภาษาญี่ปุ่นโดยใช้ สื่อการเรียนรู้แบบออนไลน์ ผ่านกิจกรรมโครงงานตามแนวคิด “Learning by doing”. วารสารอักษรศาสตร์และไทยศึกษา คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 44(2), 131-150.