พฤติกรรมการรับรู้ข้อมูลข่าวสารและการมีส่วนร่วมทางการเมือง ของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับพฤติกรรมการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางการเมืองของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์ 2) ศึกษาระดับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต จำนวน 92 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) พฤติกรรมของนักศึกษาในการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางด้านการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ จัดเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมาไปน้อย ได้แก่ พบว่า การแสวงหาข้อมูลข่าวสาร การรับรู้ข้อมูลข่าวสาร อุปกรณ์ที่ใช้ในการรับรู้ข้อมูลข่าวสาร ระยะเวลาการรับรู้ข้อมูลข่าวสาร และน้อยที่สุดคือประสบการณ์ 2) การมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาในยุคดิจิทัล โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ จัดเลียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปน้อย ได้แก่ พบว่า การใช้สิทธิเลือกตั้ง การเข้าร่วมกิจกรรมทางการเมือง การมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษา การจัดตั้งและเป็นสมาชิกกลุ่มการเมือง และน้อยที่สุดคือการชุมนุมเคลื่อนไหวทางการเมือง
Article Details
References
กัณญาณัฐ เสียงใหญ่. (2567). การตัดสินใจในการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 7(1), 72-83.
คณากร คงประทีป. (2562). ปัจจัยการนำเสนอของพรรคการเมืองและการรับรู้ของประชาชนผ่านสื่อออนไลน์ทีมีผลต่อการตัดสินใจเลือกพรรคการเมือง ปี 2562 ในกรุงเทพมหานคร. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีปทุม).
ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล. (2565). การเปิดรับสื่อและการรับรู้ข่าวสารในสื่อออนไลน์ต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในเขตพื้นที่จังหวัดขอนแก่น. ใน การประชุมวิชาการและนำเสนอผลการวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 9 และระดับนานาชาติครั้งที่ 7 มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (น. 631-644). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
นลินรัตน์ อ่ำช้าง. (2564). การรับรู้ข่าวสารประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อออนไลน์กับภาพลักษณ์มหาวิทยาลัยบูรพา ในมุมมองของนิสิต. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา).
พระมหากวีพงษ์ ธมฺมปาโล (วิเศษสังข์), สุรพล พรมกุล และสุธิพงษ์ สวัสดิ์ทา. (2568). พุทธวิธีสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นองค์การบริหารส่วนตำบลรุ่งระวี อำเภอน้ำเกลี้ยง จังหวัดศรีสะเกษ. Journal of Spatial Development and Policy, 3(2), 93-102.
พระมหาชานนท์ โชติวณฺโณ (แฝงบุญ), สุรพล พรมกุล และสุธิพงษ์ สวัสดิ์ทา. (2568) พฤติกรรมทางการเมืองเชิงพุทธในการใช้สิทธิออกเสียงเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฏรของกลุ่มชาติพันธุ์ในอำเภอนาจะหลวย จังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Spatial Development and Policy, 3(2), 83-92.
เพิ่มศักดิ์ วรรณยิ่ง. (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในเขตอำเภอบางคนที จังหวัด สมุทรสงคราม. วารสารสหวิทยาการวิจัย ฉบับบัณฑิ ตศึกษา. 5(1).151-152.
มัทนา เจริญวงศ์. (2552). ความลวงของความจริง เรื่องจริงของข่าวการเมือง. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์. 26 (1), 43-59.
สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน : ศึกษาในห้วงระหว่างปี พ.ศ.2512-2549. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยสื่อสารการเมือง มหาวิทยาลัยเกริก.
สำนักมาตรฐานวิชาการและทะเบียน. (2567). นักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต ชั้นปี่ ที่ 1-4. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
สืบแสง แสงทอง. (2564). การเปิดรับข่าวสารและการมีส่วนร่วมทางการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของเจเนอเรชันวาย ในเขตกรุงเทพมหานคร. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, , มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
เสถียร เชยประทับ. (2551). การสื่อสาร การเมือง และประชาธิปไตยในสังคมพัฒนาแล้ว. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Best, J. W., & Kahn, J. V. (1993). Research in education. (7th ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Krejcie, R.V., & Morgan, D. W. (1970). Determination sample size for research activities. Education and Psychology Measurement, 30(3), 607–610.
Sekaran & Bougie, (2016). Research Methods for Business: A Skill Building Approach. New Jersey: John Wiley & Sons.