พฤติกรรมการรับรู้ข้อมูลข่าวสารและการมีส่วนร่วมทางการเมือง ของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์

Main Article Content

วิฑูรย์ วีรศิลป์

บทคัดย่อ

การศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับพฤติกรรมการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางการเมืองของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์ 2) ศึกษาระดับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต จำนวน 92 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) พฤติกรรมของนักศึกษาในการรับรู้ข้อมูลข่าวสารทางด้านการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ จัดเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมาไปน้อย ได้แก่ พบว่า การแสวงหาข้อมูลข่าวสาร การรับรู้ข้อมูลข่าวสาร อุปกรณ์ที่ใช้ในการรับรู้ข้อมูลข่าวสาร ระยะเวลาการรับรู้ข้อมูลข่าวสาร และน้อยที่สุดคือประสบการณ์ 2) การมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาในยุคดิจิทัล โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ จัดเลียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปน้อย ได้แก่ พบว่า การใช้สิทธิเลือกตั้ง การเข้าร่วมกิจกรรมทางการเมือง การมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษา การจัดตั้งและเป็นสมาชิกกลุ่มการเมือง และน้อยที่สุดคือการชุมนุมเคลื่อนไหวทางการเมือง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วีรศิลป์ ว. (2025). พฤติกรรมการรับรู้ข้อมูลข่าวสารและการมีส่วนร่วมทางการเมือง ของนักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในยุคดิจิทัลผ่านสื่อสังคมออนไลน์. วารสารการจัดการองค์กร และพัฒนาสังคม, 5(1), 187–194. สืบค้น จาก https://so17.tci-thaijo.org/index.php/JOMSD/article/view/1079
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กัณญาณัฐ เสียงใหญ่. (2567). การตัดสินใจในการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 7(1), 72-83.

คณากร คงประทีป. (2562). ปัจจัยการนำเสนอของพรรคการเมืองและการรับรู้ของประชาชนผ่านสื่อออนไลน์ทีมีผลต่อการตัดสินใจเลือกพรรคการเมือง ปี 2562 ในกรุงเทพมหานคร. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีปทุม).

ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล. (2565). การเปิดรับสื่อและการรับรู้ข่าวสารในสื่อออนไลน์ต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในเขตพื้นที่จังหวัดขอนแก่น. ใน การประชุมวิชาการและนำเสนอผลการวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 9 และระดับนานาชาติครั้งที่ 7 มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (น. 631-644). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

นลินรัตน์ อ่ำช้าง. (2564). การรับรู้ข่าวสารประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อออนไลน์กับภาพลักษณ์มหาวิทยาลัยบูรพา ในมุมมองของนิสิต. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา).

พระมหากวีพงษ์ ธมฺมปาโล (วิเศษสังข์), สุรพล พรมกุล และสุธิพงษ์ สวัสดิ์ทา. (2568). พุทธวิธีสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นองค์การบริหารส่วนตำบลรุ่งระวี อำเภอน้ำเกลี้ยง จังหวัดศรีสะเกษ. Journal of Spatial Development and Policy, 3(2), 93-102.

พระมหาชานนท์ โชติวณฺโณ (แฝงบุญ), สุรพล พรมกุล และสุธิพงษ์ สวัสดิ์ทา. (2568) พฤติกรรมทางการเมืองเชิงพุทธในการใช้สิทธิออกเสียงเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฏรของกลุ่มชาติพันธุ์ในอำเภอนาจะหลวย จังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Spatial Development and Policy, 3(2), 83-92.

เพิ่มศักดิ์ วรรณยิ่ง. (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในเขตอำเภอบางคนที จังหวัด สมุทรสงคราม. วารสารสหวิทยาการวิจัย ฉบับบัณฑิ ตศึกษา. 5(1).151-152.

มัทนา เจริญวงศ์. (2552). ความลวงของความจริง เรื่องจริงของข่าวการเมือง. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์. 26 (1), 43-59.

สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน : ศึกษาในห้วงระหว่างปี พ.ศ.2512-2549. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยสื่อสารการเมือง มหาวิทยาลัยเกริก.

สำนักมาตรฐานวิชาการและทะเบียน. (2567). นักศึกษาหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต ชั้นปี่ ที่ 1-4. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

สืบแสง แสงทอง. (2564). การเปิดรับข่าวสารและการมีส่วนร่วมทางการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของเจเนอเรชันวาย ในเขตกรุงเทพมหานคร. (นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, , มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).

เสถียร เชยประทับ. (2551). การสื่อสาร การเมือง และประชาธิปไตยในสังคมพัฒนาแล้ว. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Best, J. W., & Kahn, J. V. (1993). Research in education. (7th ed.). Boston: Allyn and Bacon.

Krejcie, R.V., & Morgan, D. W. (1970). Determination sample size for research activities. Education and Psychology Measurement, 30(3), 607–610.

Sekaran & Bougie, (2016). Research Methods for Business: A Skill Building Approach. New Jersey: John Wiley & Sons.