การพัฒนาวินัยนักเรียนตามหลักสัปปุริสธรรม 7 โรงเรียนบ้านห้วยมุด สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 3
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการพัฒนาวินัยนักเรียนบ้านห้วยมุด สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานี เขต 3 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาวินัยนักเรียนตามหลักสัปปุริสธรรม 7 3) ประเมินผลการพัฒนาวินัยนักเรียนตามหลักสัปปุริสธรรม 7 การศึกษานี้เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการ กลุ่มเป้าหมายประกอบด้วย ผู้ให้ข้อมูลหลัก 15 คน ผู้เชี่ยวชาญ 5 คน และผู้ติดตามผล 22คน เครื่องมือวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ และแบบสังเกตพฤติกรรม วิเคราะห์ข้อมูลโดยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าทีและเชิงบรรยาย ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพการพัฒนาวินัยนักเรียน 4 ด้าน ได้แก่ (1) ความรับผิดชอบ โรงเรียนมีกฎระเบียบชัดเจนและจัดกิจกรรมส่งเสริม แต่บางคนยังขาดความตระหนักในหน้าที่ (2) ความเชื่อมั่นในตนเอง แม้โรงเรียนสนับสนุน แต่บางคนยังไม่กล้าแสดงออก กลัวความล้มเหลว (3) การปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ นักเรียนบางส่วนยังมีพฤติกรรมไม่เหมาะสมหรือขาดแบบอย่างที่ดี (4) ความอดทน บางคนยังขาดการฝึกฝนหรือได้รับการตามใจมากเกินไป 2) ใช้วงจร PAOR2 ได้แก่ วางแผน ปฏิบัติ สังเกต และสะท้อนผล โดยรอบแรกวิเคราะห์จุดแข็ง-อ่อน กำหนดกิจกรรมตามหลักสัปปุริสธรรม 7 รอบสองปรับกิจกรรมตามผลประเมิน มีครูเป็นผู้นำและเสริมแรงจูงใจ และจัดประชุมสรุปแนวทางอย่างงยั่งยืน 3) ผลการพัฒนาวินัย พบว่า วินัยของนักเรียนหลังได้รับการพัฒนาสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
ธนวัฒน์ ศรีวิชัย. (2563). การส่งเสริมวินัยนักเรียนด้วยหลักพุทธธรรมในโรงเรียนประถมศึกษา. (ครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่).
พระสามารถ จตฺตมโล, (2563) การพัฒนาคู่มือการจัดการเรียนรู้ตามหลักสัปปุริสธรรม 7 เพื่อผลสัมฤทธิ์ของนิสิตระดับปริญญาตรี วิทยาลัยสงฆ์สุพรรณบุรี ศรีสุวรรณภูมิ. (ครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศรชัย เกษมสุข. (2564). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างวินัยในตนเองของนักเรียนโรงเรียนบางเลนวิทยา. (ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
ศุภวรรณ ทองลาด. (2564). การพัฒนาแนวทางการเสริมสร้างวินัยในตนเองของนักเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 3. (การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). (2561) มาตรฐานการศึกษาขั้นพื้นฐาน ด้านคุณภาพผู้เรียน (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2561). กรุงเทพฯ: สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน).
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และฉบับที่ 2 พ.ศ. 2545. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561–2580). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: W.H. Freeman and Company.
Kohlberg, L. (1981). The Philosophy of Moral Development: Moral Stages and the Idea of Justice. San Francisco: Harper & Row.
Mezirow, J. (1991). Transformative dimensions of adult learning. California: Jossey‑Bass.
Mischel, W. (1972). Cognitive and attentional mechanisms in delay of gratification. Journal of Personality and Social Psychology, 21(2), 204–218.
Santrock, J. W. (2018). Adolescence. (17th ed.). New York: McGraw-Hill Education.
Skinner, B. F. (1953). Science and human behavior. New York: Macmillan.
Wigfield, A., & Eccles, J. S. (2000). Expectancy–value theory of achievement motivation. Contemporary Educational Psychology, 25(1), 68–81.