ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อการอนุรักษ์ คุ้มครองและการบังคับใช้กฎหมายในแหล่งมรดกโลกศรีเทพ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการอนุรักษ์ คุ้มครองและการบังคับใช้กฎหมายในแหล่งมรดกโลกศรีเทพ จังหวัดเพชรบูรณ์ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลจากนักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาเยือนอุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพจำนวน 400 คนผ่านแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา เช่น ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบสมมติฐานด้วยสถิติที และค่าความแปรปรวนแบบทางเดียว ผลการวิจัยพบว่า นักท่องเที่ยวมีความคิดเห็นต่อมาตรการอนุรักษ์และคุ้มครอง โดยให้ความสำคัญกับการสื่อสารข้อมูลและการเผยแพร่ความรู้ผ่านสื่อหลากหลาย เช่น ป้ายประชาสัมพันธ์ รหัส QR และมัคคุเทศก์ท้องถิ่น สำหรับการบังคับใช้กฎหมายควรเน้นการมีส่วนร่วมของประชาชนและการกำหนดบทลงโทษที่ชัดเจน โดยเฉพาะการดำเนินคดีกับเจ้าหน้าที่รัฐที่ละเลยต่อหน้าที่ตามกฎหมายอาญา มาตรา 157 ผลการทดสอบสมมติฐานระบุว่า ปัจจัยด้านอายุมีผลต่อความคิดเห็นในหลายประเด็นเกี่ยวกับการอนุรักษ์ คุ้มครองและการบังคับใช้กฎหมายเกือบทุกมิติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .05 มุมมองหรือความคิดเห็นที่ได้รับ 1) พัฒนาการสื่อสารด้านการอนุรักษ์ 2) เสริมประสิทธิภาพการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่ 3) เพิ่มความเข้มข้นของการสื่อสารบทลงโทษ และ 4) สนับสนุนการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมศิลปากร. (2566). รายงานผลการขึ้นทะเบียนเมืองโบราณศรีเทพเป็นมรดกโลก. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
กิตติพงษ์ พิพิธกุล. (2561). การเลือกใช้สถิติขั้นสูงสำหรับการวิจัยทางรัฐประศาสนศาสตร์ : กรณีศึกษาสมการโครงสร้าง. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 8(1), 115–123.
ประสาน มานะวงศ์. (2559). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติเพื่อการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรทิพย์ รุ่งเรือง และชวลีย์ ณ ถลาง. (2564). การส่งเสริมการท่องเที่ยวกีฬาเชิงผจญภัย จังหวัดนครนายก. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 24(1), 101–115.
เสรี วงษ์มณฑา. (2564). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพ. (2568). ข้อมูลสถิติจำนวนนักท่องเที่ยว ปี พ.ศ. 2567. เพชรบูรณ์: อุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพ.
Bandarin, F., & Van Oers, R. (2012). The historic urban landscape: managing heritage in an urban century. New Jersey: John Wiley & Sons.
Engel, J. F., Blackwell, R. D., & Miniard, P. W. (1995). Consumer Behavior. (8th ed.). New York: Dryden Press.
ICOMOS. (2022). Heritage and Sustainable Development Goals: Policy Guidance for Heritage and Development Actors. Paris: ICOMOS.
Kotler, P. (2000). Marketing Management. (10th ed.). New Jersey: Prentice Hall.
McKercher, B., & Du Cros, H. (2002). Cultural tourism: The partnership between tourism and cultural heritage management. Oxfordshire: Routledge.
The Southern Mice. (2025). Heritage Tourism Management in Southern Thailand. Bangkok: TCEB.
UNESCO. (2021). Sustainable Heritage Tourism. Paris: UNESCO.
UNESCO. (2023a). The Ancient Town of Si Thep and Its Associated Dvaravati Monuments. Paris: UNESCO.
UNESCO. (2023b). World Heritage Committee 45th Session: The Ancient Town of Si Thep. Paris: UNESCO.
Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. (2nd ed.). New York: Harper and Row.
