การสอนแบบโครงงานเรื่องการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ของสถานศึกษาในจังหวัดสุรินทร์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาวิธีการสอนแบบโครงงานเรื่องการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียน 2) เพื่อพัฒนาแผนแบบโครงงานเรื่องการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียน 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะการสอนแบบโครงงานเรื่องการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ของสถานศึกษาในจังหวัดสุรินทร์ การศึกษานี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ คณะครูบุคคลากกรทางการศึกษา จำนวน 28 คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) การสอนแบบโครงงานในเรื่องการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะ นอกจากจะช่วยให้นักเรียนได้รับความรู้และทักษะที่จำเป็นในการเติบโตเป็นบุคลิกภายในสังคม ยังสามารถสร้างพื้นที่ในการเรียนรู้ที่น่าสนใจและมีประสิทธิภาพอีกด้วย โดยการให้นักเรียนมีโอกาสในการปฏิบัติจริง และสร้างประสบการณ์ที่สร้างสรรค์และมีความหมายในการเรียนรู้ 2) การสร้างแผนแบบโครงงานนี้จะช่วยให้สถานศึกษามีการจัดการเรียนรู้ที่มีความเน้นที่ความสำคัญของการบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะในการพัฒนาบุคลิกภายในชุมชนและส่งเสริมคุณค่าสังคมในนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในจังหวัดสุรินทร์ อีกทั้งยังเสริมสร้างทักษะที่จำเป็น 3) แนวทางการสอนแบบโครงงานเรื่อง การบริการสังคมและพฤติกรรมจิตสาธารณะเป็นพื้นฐานสำคัญในการพัฒนาบุคลิกภายในชุมชนและสร้างสังคมที่ดีเชื่อว่าการสอนแบบโครงงานในเรื่องนี้จะเป็นทางเลือกที่ดีในการสร้างนักเรียนที่มีคุณค่าและมีส่วนร่วมในสังคม
Article Details
References
กิ่งกาญจน์ กลิ่นจันทร์. (2556). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ที่เน้นการบริการสังคม เรื่อง ปรากฏการณ์ทางธรณีวิทยาและ ธรณีประวัติ สำหรับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. Veridian E-Journal, 6(3), 80-91.
ทวนทอง เชาวกีรติพงศ์. (2558). รูปแบบการพัฒนาจิตสาธารณะของเยาวชนในสถานศึกษาในจังหวัดกำแพงเพชรและตาก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์(สทมส.), 21(3), 54-68.
นารินทร์พร บุญลาภ. (2563). จิตสาธารณะคืออะไร. สืบค้นจาก https://phichit1.go.th.
ภาสุดา ภาคาผล และวลัย อิศรางกูร ณ อยุธยา. (2558). ผลของการจัดการเรียนรู้แบบโครงงานในวิชาสังคมศึกษาโดยใช้กิจกรรมการบริการสังคมที่มีต่อมโนทัศน์และพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 1. วารสารครุศาสตร์, 43(1), 80-98.
มณีรัตน์ ผลประเสริฐ. (2561). การพัฒนาการเรียนการสอนแบบโครงงานที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง สำหรับวิชากระบวนการพัฒนาซอฟต์แวร์โดยใช้รูปแบบการพัฒนาซอฟต์แวร์ด้วยตัวแบบอาไจล์. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 5(1), 7-20.
วรารัตน์ นาพิรุณ, โสภณ เพ็ชรพวง และนัฎจรี เจริญสุข. (2563). การพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนโรงเรียนสุราษฎร์ธานีโดยใช้กิจกรรมโครงงาน. สืบค้นจาก http://ir.sru.ac.th/bitstream/123456789/760/1/%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%B1%E0%B8%A2%20%281%29.pdf.
วัฒนา รัตนพรหม. (2561).การจัดการเรียนรู้แบบโครงงานฐานวิจัย. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 5(2), 37-60.
สมเกียรติ แก้วเกาะสะบ้า. (2563). การออกแบบแบบปรับเหมาะกับการวิจัยการวัดและประเมินผล. วารสารการวัดและประเมินผลสถิติและการการวิจัยทางสังคมศาสตร์, 1(2), 1-10.
อารีวรรณ คูหเพ็ญแสง, สุรีพร อนุศาสนนันท์ และสมพงษ์ ปั้นหุ่น. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีจิตสาธารณะของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น : กรณีศึกษาโรงเรียนสาธิตในภาคตะวันออก. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 12(1), 163-174.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and psychological measurement, 30(3), 607-610.