พุทธบูรณาการเพื่อเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองให้แก่ประชาชนของผู้บริหารในเทศบาลนครอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี ตามหลักสัปปุริสธรรม 7
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองให้แก่ประชาชนของผู้บริหารในเทศบาลนครอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี ตามหลักสัปปุริสธรรม 7 2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างหลักสัปปุริสธรรมกับการเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองให้แก่ประชาชนของผู้บริหารในเทศบาลนครอุบลราชธานี และ 3) นำเสนอพุทธบูรณาการเพื่อการเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองให้แก่ประชาชนของผู้บริหารในเทศบาลนครอุบลราชธานี ตามหลักสัปปุริสธรรม 7 การศึกษานี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนในเขตเทศบาลนครอุบลราชธานี จำนวน 400 คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ บุคลากรด้านพระพุทธศาสนา 2 รูป บุคลากรด้านรัฐศาสตร์ 2 คน บุคลากรด้านการปกครองส่วนท้องถิ่น 5 คน บุคลากรด้านการปกครองส่วนท้องที่ 3 คน ทั้งหมดจำนวน 12 รูปหรือคน สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูล ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการรับรู้ข่าวสารทางการเมือง โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง 2) ความสัมพันธ์ระหว่างหลักสัปปุริสธรรม 7 กับการรับรู้ข่าวสารทางการเมือง พบว่า หลักสัปปุริสธรรม 7 มีความสัมพันธ์กับการเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมือง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ 3) แนวทางพุทธบูรณาการเพื่อการเสริมสร้างการรับรู้ข่าวสารทางการเมือง พบว่า (1) หลีกเลี่ยงข้อขัดแย้งหรือคัดค้านกับประชาชน (2) สนับสนุนการรับรู้ทางการเมืองให้แก่ประชาชน (3) พัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้เห็นการเปลี่ยนแปลงของประเทศ (4) ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเสมอภาค สุจริต (5) ให้ความสำคัญกับเวลาและตรงต่อเวลา (6) ควรรู้จักชุมชนสังคม เข้าใจบริบทชุมชนและสังคม (7) รู้ประเพณี วัฒนธรรม และการใช้ชีวิตของประชาชน
Article Details
References
ชิดชนก เชื้อแก้ว. (2558). ปัจจัยทีมีผลต่อการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองในช่วงการเมืองสองขั้ว ของประชาชนในเขตอําเภอมะขาม จังหวัดจันทบุรี. (รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏรําไพพรรณี).
เทศบาลนครอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี. (2564). เลือกตั้งสมาชิกสภาเทศบาลและนายกเทศมนตรี 2564. สืบค้นจาก https://shorturl.asia/lacSj.
ธีรยุทธ ชะนิล. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมและการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมือง เพื่อสร้างความนิยมสำหรับการเลือกตั้งระดับท้องถิ่นในจังหวัดนครศรีธรรมราช. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ประเวศ วะสี. (2565). สิ่งที่นายกรัฐมนตรีคนใหม่ควรทำ 10 ประการ. สืบค้นจาก http://www.komchadluek.net/detail/20110630/101798/.html.
ปราณี สุรสิทธิ์. (2557). การวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: แปลน พริ้นติ้ง.
โปรดปราน เสริญวงศ์สัตย์. (2566). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการตัดสินใจไปเลือกตั้งของประชาชน ในจังหวัดปทุมธานี. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระครูศรีปริยัตยาภิมณฑ์ (นพพล เขมนโว). (2566). การส่งเสริมการรับรู้ข่าวสารทางการเมืองของสำนักงาน คณะกรรมการการเลือกตั้งที่มีผลต่อการใช้สิทธิออกไปเลือกตั้งของประชาชนกรุงเทพมหานคร. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พระครูอุปกิตปริยัติโสภณ (สุข สุมงฺคโล). (2566). พุทธธรรมาภิบาลเพื่อส่งเสริมการปกครองท้องที่ในจังหวัด อุทัยธานี. (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
พฤทธิสาณ ชุมพล. (2556). ระบบการเมืองความรู้เบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่12). กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดสามลดา.
มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลกรณราชวิทยาลัย.
สุรพล พรมกุล. (2554). ระเบียบวิจัยทางรัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
Klapper, J. T. (1960). The effects of mass communication. New York: Free.
Shaffee. (1975). An Introduction to Political Sociology. London: ThomasNelson and Sons.