การลดเศษวัสดุโดยใช้ระเบียบวิธี DMAIC: กรณีศึกษาของโรงงานผลิตในประเทศพม่า

บทคัดย่อ

กรณีศึกษานี้มุ่งเน้นไปที่บริษัท Modern Steel ซึ่งเป็นผู้ผลิตผลิตภัณฑ์เหล็กสำหรับการก่อสร้าง มีสถานที่ตั้งอยู่ในย่างกุ้ง ประเทศพม่า ขอบเขตของการศึกษานี้เน้นไปที่สายการผลิตแป (purlin) เพราะเป็นผลิตภัณฑ์หลักที่มีปริมาณการผลิตสูงสุดในบรรดาผลิตภัณฑ์ทั้งหมด บริษัทเผชิญปัญหาด้านอัตราผลิตการเกิดเศษวัสดุสูงในสายการผลิตแป (purlin) อัตราของเศษวัสดุในปัจจุบันอยู่ที่ 3% ซึ่งเกินกว่าอัตราที่ตั้งเป้าไว้ที่ 1% ปัญหานี้มีผลเสียต่อประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการผลิต และนำไปสู่ค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นที่เพิ่มขึ้น อัตราเศษวัสดุ 3% เทียบเท่ากับประมาณ 22 ตันของวัตถุดิบในช่วงเก้าเดือน ซึ่งส่งผลให้เกิดการสูญเสียถึง 33 ล้านจ๊าตเมียนมา (MMK)

แนวทางการจัดการแบบ ลีน ซิกส์ซิกมา โดยใช้วิธี DMAIC ช่วยให้องค์กรสามารถระบุปัญหา ข้อมูลที่จำเป็นถูกรวบรวมเป็นระยะเวลาเก้าเดือนจากสถานที่ทำงานจริง หลังจากที่ใช้เครื่องมือทางคุณภาพในการวิเคราะห์ปัญหา สาเหตุหลักที่มีผลต่อการเกิดเศษวัสดุถูกระบุไว้มีดังนี้ ไม่มีการระบุขนาดสำหรับการจัดตำแหน่งของคู่มือผู้ใช้และลูกกลิ้งในคู่มือการปรับเครื่องจักร ไม่มีอุปกรณ์นำทางระหว่างสถานีตัดและสถานีขึ้นรูปแผ่น เครื่องถูกออกแบบให้มีระยะห่าง 1500 มม. ระหว่างสถานีตัดและสถานีขึ้นรูป ความยาวที่จำกัดของชุดวัตถุดิบและไม่มีการสอบเทียบตัวเข้ารหัสหมุน                อย่างสม่ำเสมอ

หลังจากนั้น ได้มีการพัฒนาวิธีแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพผ่านการระดมความคิดร่วมกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในการผลิต และโดยการนำกลยุทธ์การควบคุมไปใช้เพื่อป้องกันการเกิดเศษวัสดุในอนาคต การศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงความสำเร็จที่สำคัญ อัตราของเศษวัสดุลดลงมาที่ 1% ซึ่งได้ตามเป้าที่กำหนดของบริษัท ผลลัพธ์นี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าวิธีการ DMAIC ไม่เพียงแต่ลดอัตราการเกิดเศษวัสดุ แต่ยังช่วยรักษาและปรับปรุงการเพิ่มผลิตภาพใน           การดำเนินการผลิตด้วย