ผลการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษตามแนวคิดการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร โดยบูรณาการภูมิปัญญาท้องถิ่นที่มีต่อความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่นของผู้เรียนระดับมัธยมศึกษา

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบระดับความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่นของผู้เรียน (กลุ่มทดลอง) ก่อนและหลังได้รับการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารโดยบูรณาการเนื้อหาภูมิปัญญาท้องถิ่น และ 2) เพื่อเปรียบเทียบระดับความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่นหลังเรียนของผู้เรียนกลุ่มทดลองกับผู้เรียนกลุ่มควบคุมซึ่งได้รับการจัดการเรียนรู้แบบปกติ โดยเป็นการวิจัยแบบผสานวิธีขั้นสูง ประกอบด้วย 2 ระยะ ได้แก่ การศึกษาเชิงปริมาณโดยใช้การวิจัยกึ่งทดลอง และการศึกษาเชิงคุณภาพโดยใช้การวิจัยแบบแผนขั้นตอนเชิงอธิบาย กลุ่มตัวอย่างได้มาจากการสุ่มแบบหลายขั้นตอน จำนวน 68 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารโดยบูรณาการเนื้อหาภูมิปัญญาท้องถิ่น แผนการจัดการเรียนรู้แบบปกติ แบบวัดระดับความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่น และแบบบันทึกการสนทนากลุ่ม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที ส่วนข้อมูลเชิงคุณภาพวิเคราะห์โดยใช้การวิเคราะห์ข้อมูลแบบสร้างข้อสรุป ผลการวิจัยเชิงปริมาณพบว่า ระดับความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่นของผู้เรียนกลุ่มทดลองหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน และสูงกว่าผู้เรียนกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ผลการวิจัยเชิงคุณภาพสะท้อนให้เห็นว่า ผู้เรียนเกิดความตระหนักรู้ในคุณค่าและความสำคัญของภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนตนเอง มีความรู้สึกภาคภูมิใจ กล้าแสดงออก และมีความสนใจที่จะอนุรักษ์และสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นผ่านการใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร สอดคล้องกับผลการวิจัยเชิงปริมาณที่แสดงให้เห็นว่าการบูรณาการภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษสามารถส่งเสริมความภาคภูมิใจในภูมิปัญญาท้องถิ่นของผู้เรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพ