การประเมินผลกระทบทางสังคมหลักสูตรการบริหารความรับผิดชอบต่อสังคม (CSR) ของหน่วยจัดอบรมธรรมศาสตร์
คำสำคัญ:
การประเมินผลกระทบทางสังคม, ความรับผิดชอบต่อสังคม, การประเมินหลักสูตรอบรมบทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินผลกระทบทางสังคมของหลักสูตรอบรม และศึกษาแนวทางการพัฒนาหลักสูตร โดยใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสานเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ เพื่อให้ได้ข้อมูลที่ครอบคลุมครบถ้วนจากกลุ่มตัวอย่าง 166 ตัวอย่าง และสัมภาษณ์พร้อมสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ผลการวิจัยพบว่า ตั้งแต่ปี 2561-2565 มีผู้เข้าอบรม 282 คน สามารถนำความรู้ไปประยุกต์ใช้ได้ในหลายระดับ ตั้งแต่ระดับปัจเจกบุคคลไปจนถึงระดับนานาชาติ ผู้เข้าอบรมสามารถทำโครงการ CSR ที่ประชาชนได้รับประโยชน์ทั้งในมิติเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ใน 37 จังหวัด จำนวน 288 โครงการ และคาดการณ์ว่าจะมีโครงการเพิ่มขึ้นในอีก 34 จังหวัดถึง 166 โครงการ ผลกระทบทางบวกภายหลังการอบรมและนำความรู้จากการอบรมไปใช้ในการทำงาน เกิดขึ้นทั้งในระดับปัจเจกที่ได้รับการยอมรับในองค์กรมากขึ้น เพราะสามารถวางแผนงานและโครงการอย่างเข้าใจหลักการทำงานของ CSR ที่จะเป็นเครื่องมือในการช่วยสนับสนุนชุมชนและสังคม ลดข้อขัดแย้งระหว่างอุตสาหกรรม สถานประกอบการกับชุมชน และการบริหารจัดการสิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ สังคมที่ดีขึ้น จากการเข้าใจหลักกาการทำงานอย่างถูกต้อง ซึ่งช่วยลดต้นทุนและสร้างงานที่มีคุณค่าสามารถเชื่อมโยงงาน CSR กับเป้าหมายการพัฒนายั่งยืนได้ จากผลการวิจัยพบว่าหลักสูตร CSR ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มีประสิทธิภาพในการพัฒนาบุคลากรด้าน CSR อย่างมีนัยสำคัญ โดยเน้นการปฏิบัติจริงและเชื่อมโยงกับเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของหลักสูตร ควรปรับปรุงเนื้อหาให้ทันสมัยและหลากหลายมากขึ้น ส่งเสริมความร่วมมือระหว่างภาคส่วน และมีการประเมินผลกระทบทางสังคมอย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้
References
กรมโรงงานอุตสาหกรรม. (2566). แผนปฏิบัติราชการระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566-2570). สืบค้นเมื่อ 5 กันยายน 2566, จากhttps://www.diw.go.th/webdiw/wp-content/uploads/2023/03/plan66-70.pdf
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2559). ยุทธศาสตร์พัฒนาอุตสาหกรรมไทย 4.0 ระยะ 20 ปี (2560-2579). กลุ่มวิเคราะห์และติดตามผล, สำนักตรวจและประเมินผล.
การพัฒนาที่ยั่งยืน. (2566). SDG MOVE. สืบค้นเมื่อ 5 กันยายน 2566, จาก https://www.sdgmove.com/aboutsdgs/
กัมปนาท วิจิตรศรีกมล, สุวรรณา ประณีตวตกุล, และ เอื้อ สิริจินดา. (2561). การประเมินผลประโยชน์จากงานวิจัยภายใต้การดำเนินงานของสำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตรปีงบประมาณ 2560. ศูนย์วิจัยเศรษฐศาสตร์ประยุกต์ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เกศกุล สระกวี. (2564). ผลกระทบทางสังคม (Social Impact Assessment: SIA) ของโครงการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีชุมชนในเขตพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยว. วารสารพัฒนศาสตร์, 4(2), 129-183.
จปTODAY. (2567). CSR และธุรกิจ: การรับผิดชอบต่อสังคมมีผลต่อความสำเร็จของธุรกิจอย่างไร. Jorportoday.
สืบค้นเมื่อ 5 กันยายน 2566, จาก https://www.jorportoday.com/what-is-csr/
ชมรม CSR THAI CLUB. (2565, 27 ตุลาคม). เอกสารแนะนำชมรม CSR THAI CLUB [เอกสารประกอบการอบรม]. การอบรมหลักสูตรบุคลากรเฉพาะด้านความรับผิดชอบต่อสังคม. วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2553). CSR Corporate Social Responsibility Management การจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร: การสร้างข้อได้เปรียบในการแข่งขันอย่างยั่งยืน. บริษัท ธิงค์ บียอนด์ บุ๊คส์ จำกัด.
เพ็ญจันทร์ บัวซาว. (2565). คู่มือการปฏิบัติงาน การจัดทำและดำเนินโครงการฝึกอบรมหลักสูตรบุคลากร เฉพาะด้านการบริหารความรับผิดชอบต่อสังคม ระดับทั่วไป แบบเก็บค่าลงทะเบียน. วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มารุต พัฒผล. (2567). การประเมินหลักสูตรเพื่อการเรียนรู้และพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 4). จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2565). แผนยุทธศาสตร์ มธ. ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2565-2570). กองแผนงาน. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2566, จาก https://planning.tu.ac.th/tuplan
ศรีสุข มงกุฎวิสุทธิ์. (2565). การประเมินผลกระทบทางสังคมของหลักสูตรด้านความรับผิดชอบต่อสังคม (CSR) ของหน่วยจัดอบรมธรรมศาสตร์. วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เศรษฐภูมิ บัวทอง. (2565). โครงการประเมินผลกระทบหลักสูตรการฝึกอบรมเกี่ยวกับงานวิจัย สวก. สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน). สำนักงานศูนย์วิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เศรษฐภูมิ บัวทอง และคณะ. (2564). คู่มือการประเมินผลกระทบและผลตอบแทนทางสังคมจากการลงทุนโครงการเพื่อสังคม เพื่อความเข้าใจในหลักการเบื้องต้นและสนับสนุนการปฏิบัติงานขององค์กรเพื่อสังคม. วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรัชนี เคนสุโพธิ์. (2560). การฝึกอบรมและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. คณะวิทยากรจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ, และ สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2562). นโยบายและยุทธศาสตร์การอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม พ.ศ. 2563 – 2570.
อรทัย ศักดิ์สูง. (2567). ทฤษฎีการเรียนรู้ของผู้ใหญ่ ของ มัลคัม โนลส์. สืบค้นเมื่อ 5 กันยายน 2567,
จาก https://www.baanjomyut.com/library/theory_of_malcolm_knowles/index.html
Elkington, J. (1997). Cannibals with Forks: The Triple Bottom Line of 21st Century Business.
Capstone Publishing Ltd.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610. https://doi.org/10.1177/001316447003000308
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 22(140), 55.
Porter, M. E., & Kramer, M. R. (2011). Creating Shared Value. Harvard Business Review, 89(1/2), 62-77.
White, H., & Raitzer, D. A. (2017). Impact Evaluation of Development Interventions: A Practical Guide. Asian Development Bank.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.
วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ ยินดีรับบทความวิจัยและบทความทางวิชาการด้านบริหารธุรกิจ เพื่อพิจารณาตีพิมพ์เผยแพร่ในวารสาร ซึ่งทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารฯ ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียน มิใช่เป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบใดๆ ของคณะบริหารธุรกิจเพื่อสังคม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ผู้ประสงค์จะนำบทความหรือบทวิจารณ์ใดๆ ไปเผยแพร่ จะต้องได้รับการอนุญาตจากวารสารเป็นลายลักษณ์อักษร ลิขสิทธิ์บทความที่เผยแพร่ทั้งหมดเป็นของวารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ
