การสังเคราะห์และยืนยันองค์ประกอบและตัวบ่งชี้สมรรถนะทางนวัตกรรมของครู โรงเรียนสวนหม่อน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนากิจกรรมการเรียนการสอนวิชาระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์โดยใช้รูปแบบการเรียนรู้ตามแนวคิดทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ เพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ร่วมกันของนักศึกษาระดับปริญญาตรี และ 2) ศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาหลังได้รับกิจกรรมการเรียนการสอนที่พัฒนาแล้ว กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ นักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาคอมพิวเตอร์ศึกษา คณะครุศาสตร์และการพัฒนามนุษย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ ปีการศึกษา 2567 ที่เรียนในรายวิชาระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ภาคเรียนที่ 1/2567 จำนวน 60 คน ได้จากการสุ่มแบบกลุ่ม (Cluster random sampling) จำนวน 2 ห้องเรียน ห้องละ 30 คน
เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ บทเรียนบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ตในหัวข้อระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนจำนวน 25 ข้อ และแบบประเมินคุณภาพบทเรียน ซึ่งมีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา (IOC) อยู่ระหว่าง 0.80–1.00 ค่าความยากง่ายระหว่าง 0.29–0.79 ค่าอำนาจจำแนกระหว่าง 0.25–0.58 และค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.91 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ t-test แบบ Independent Samples
ผลการวิจัยพบว่า 1) บทเรียนบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ตตามแนวทฤษฎีคอนสตรัคติวิสต์ มีคุณภาพในระดับดีมาก โดยมีค่าเฉลี่ยด้านเนื้อหา (M = 4.71, SD = 0.38) และค่าเฉลี่ย
ด้านเทคนิคการผลิตสื่อ (M = 4.61, SD = 0.45) และมีประสิทธิภาพ E1:E2 เท่ากับ 80.83:81.67 ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่กำหนด 2) กลุ่มนักศึกษาที่เรียนด้วยบทเรียนบนเครือข่ายอินเทอร์เน็ตมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงกว่ากลุ่มที่เรียนด้วยวิธีปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (กลุ่มที่ใช้บทเรียน M = 20.04 เทียบกับกลุ่มที่เรียนแบบปกติ M = 18.17)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
การอนุญาตลิขสิทธิ์
การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ หรือสิ่งอื่นใดของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้รายใดมีความต้องการที่จะอ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือเชื่อมโยงไปยังข้อความทั้งหมดของบทความ รวบรวมข้อมูลสำหรับการจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใดเป็นสิ่งที่สามารถกระทำได้ แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือมีเจตนาเอื้อประโยชน์ทางธุรกิจ บทความทุกฉบับที่ถูกเผยแพร่ในวารสารวิจัยและนวัตกรรมเพื่อความยั่งยืนจะเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์แบบแสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า (Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License: https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/)
เอกสารอ้างอิง
DuFour, R., & Eaker, R. (1998). Professional learning communities at work: Best practices for enhancing student achievement. Solution Tree.
Dyer, J., Gregersen, H., & Christensen, C. M. (2011). The innovator’s DNA: Mastering the five skills of disruptive innovators. Harvard Business Review Press.
Fullan, M. (2013). Stratosphere: Integrating technology, pedagogy, and change knowledge. Pearson.
Hargreaves, A. (2003). Teaching in the knowledge society: Education in the age of insecurity. Teachers College Press.
Lin, H.-C., & Wu, C.-L. (2020). Cultivating teacher innovation through learning communities: An empirical study in Taiwan. Professional Development in Education, 46(4), 650–665. https://doi.org/10.1080/19415257.2019.1629615
McClelland, D. C. (1973). Testing for competence rather than for “intelligence.” American Psychologist, 28(1), 1–14. https://doi.org/10.1037/h0034092
Messmann, G., & Mulder, R. H. (2012). Development of a measurement instrument for innovative work behaviour as a dynamic and context-bound construct. Human Resource Development International, 15(1), 43–59. https://doi.org/10.1080/13678868.2011.646894
Nonaka, I., & Takeuchi, H. (1995). The knowledge-creating company: How Japanese companies create the dynamics of innovation. Oxford University Press.
Robinson, K. (2011). Out of our minds: Learning to be creative. Capstone Publishing.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations (5th ed.). Free Press.
Senge, P. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. Doubleday/Currency.
Shet, S., Poddar, P., & Karnik, M. (2021). Meta-competencies for the VUCA world: A framework for talent development in emerging economies. Human Resource Development International, 24(1), 83–102. https://doi.org/10.1080/13678868.2020.1779915
Spencer, L. M., & Spencer, S. M. (1993). Competence at work: Models for superior performance. John Wiley & Sons.
Thurlings, M., Evers, A. T., & Vermeulen, M. (2015). Toward a model of explaining teachers’ innovative behavior: A literature review. Review of Educational Research, 85(3), 430–471. https://doi.org/10.3102/0034654314557949
Vangrieken, K., Meredith, C., Packer, T., & Kyndt, E. (2017). Teacher communities as a context for professional development: A systematic review. Teaching and Teacher Education, 61, 47–59. https://doi.org/10.1016/j.tate.2016.10.001
Voogt, J., McKenney, S., Kali, Y., & Sagy, O. (2022). Collaborative design as a form of professional development for teacher innovation competence development. Instructional Science, 50(2), 275–293. https://doi.org/10.1007/s11251-021-09577-0
Wagner, T. (2012). Creating innovators: The making of young people who will change the world. Simon & Schuster.
World Economic Forum. (2023). Future of jobs report 2023. World Economic Forum. https://www.weforum.org/reports/future-of-jobs-report-2023
คุรุสภา. (2556). มาตรฐานวิชาชีพครู. สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา.
ชูศักดิ์ ประเสริฐ, วิทยา จันทร์ศิริ, และ นงลักษณ์ เรือนทอง. (2566). การพัฒนาสมรรถนะทางนวัตกรรมของครูไทยในยุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 25(1), 156–171.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์, และ พเยาว์ ยินดีสุข. (2557). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มณีรัตน์ วัฒนชัยยงค์. (2555). การถอดบทเรียน: เครื่องมือสำคัญในการจัดการความรู้. วารสารพยาบาลทหารบก, 13(3), 41–46.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. มูลนิธิสดศรี–สฤษดิ์วงศ์.
วิจารณ์ พานิช. (2556). ครูเพื่อศิษย์สร้างห้องเรียนกลับทาง. เอสอาร์พริ้นติ้งแมสโปรดักส์.
วิจารณ์ พานิช. (2558). เรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง. มูลนิธิสยามกัมมาจล.
วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง, และ อธิป จิตตฤกษ์. (2554). ทักษะแห่งอนาคตใหม่: การศึกษาเพื่อศตวรรษที่ 21. Open Worlds Press.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). คู่มือประเมินสมรรถนะครู. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2563). คู่มือการกำหนดสมรรถนะในราชการพลเรือน: คู่มือสมรรถนะหลัก. สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. พริกหวานกราฟฟิค.
สุกัญญา แช่มช้อย, สุเทพ ธรรมะตระกูล, และ ธีรศักดิ์ อุปไมยอธิชัย. (2562). การพัฒนาสมรรถนะด้านนวัตกรรมของครูในประเทศไทย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี, 8(1), 110–123.